تنها وقتی که ساکت نبودم لحظه بدنیا آمدنم به این دنیای کثیف بود که همراه با گریه و تکان دادن دست و پام بود مثل کسی که بزور دارن میبرنش برای تنبیه. تولد یعنی تنبیهی بزرگ برای کاری که نمیدونم که کجا انجام دادم. ناشکر نیستم ولی تا کی سکوت باید کرد؟ از قدیم گفتن سکوت نشانه رضایته. در برابر بی عدالتی سکوت میکنم پس یعنی راضیم. کسی رو دیدین که ببینه حقش خورده شده و راضی باشه؟ سکوت که کنی یه عده میگن آخی خیلی مظلومه، یه عده میگن چقدر بی فکری تو آخه، یه عده هم میگن ببین فلانی هیچی نگفت ولی شما ها اعتراض کردین که این یعنی فلانی خره و شماها هم باید مثل اون باشید. ما بتازونیم و خودمون رو بکشیم بالا و شماهارو زیر دست و پا له کنیم ولی شما سکوت کنین و ماهم در عوض میگیم خیلی بچه بامعرفت و باحالیه. خوبه دیگه تعریفتون رو میکنیم چیزی که دوست دارین و بخاطرش سکوت میکنین در برابر شکسته شدنتون. از طرفی چند فکر تو ذهن به جون هم میفتن، 1-حق گرفتنیه بیعرضه نباش. 2- به خدا بسپار اینا نمیخورن و یه روز تاوان میدن .
و این وسط میمونم که حق با کدوم فکر و عقیدست.
از طرفی دنیا فانیست و هیچی ارزش جنگیدن نداره و خدا با صابران است و از طرفی برای حقت باید بجنگی و سکوتت رو نشونه ایمان بالات ندونی که خدا هم خوشش نمیاد.
هیچی دردناک تر از زندگی در دنیایی که پر از عقیدست و هرکدوم دلایل درست خودشون رو دارن نیست چون که نمیتونی تصمیم درست بگیری و این فاجعست.
